"Dünyada kimse kimseyi böyle özlememiştir."

 

AŞK, BÜYÜ, vs.

Hayat, şu bu, vs. Çok bitik, çok boktan. Hayat geçmiyor, ya da çok hızlı geçiyor. Pandemi bitirdi hepimizi, ruh halimizi perişan etti. Piç gibi bıraktı ortada bizi. Şahı, padişahı, kraliçeyi, kralı, eve kapatan 1 gramlık virüs bizim gözümüzün yaşına bakar mı! 1 gramlık virüs şirketleri iflas ettirdi, milyonlarca insanı işsiz bıraktı, gezegenin canına okudu. Şahsım bitik, şahsım işe yaramaz, şahsımın yaka iğnesi kadar kıymeti kalmadı, şahsım ebleh biri oldu. Bön bön etrafıma bakıyorum. Okuduğum kitaptaki bir cümleyi anlamak için üç kere okuyorum, yine anlamıyorsam oturduğum yerden kalkıp etrafı silip temizliyorum. Ev cillop gibi oldu, bal dök yala. Hayatın normal aktığı zamanlarda işlerime yardımcı olan Seyhan beni bıraktı, köyüne yerleşti. O gidince iş başa düştü, bir yılda Ev İşleri Profesörü oldum. Yemek yapmada master tezi yapmak üzereyim, Sahrap Soysal'da kim oluyormuş! Getir- Götürcüler ancak benim getir götürümü yapar. Seyhancığımın yerleşecek köyü var, ben nerelere gideyim! 1 gramlık virüs yüzünden evden çıkmıyorum, bunca yıldır oturduğum evin kıyı köşelerini daha yeni fark ettim, parkelerin ne kadar çirkin yapıştırıldığını düşünüp karalar bağladım. İnşaat işine girmeye hazırım, yapabilirim sanki. Madem işimi yapamıyorum, parkeleri sökebilirim, ona da ipotek koymadılar ya! 

Gözle görülmeyen 1 gramlık adi bir virüs, derin ve felsefik düşünce dünyama ağır darbe vurdu. Neydim değil ne olacağım demeli insan!😂

Ruh halim yerindeyse film izliyorum, bütün digital platformlara üye oldum. Bir sinefil kadar havalı, Müjde Işıl'la terimsel yarışa girecek kadar iddialıyım! Mutfak dolabı düzenlemek, lavabo ciflemekten ibaret değil şahsımın hayatı, izlediğim her filme yetiştirecek lafım var. Saksı değilim ben! 

Dün gece Mubi'de "Aşk, Büyü, vs." izledim. Sezonda izleyememiştim, övgüleri hak ettiğini düşündüğüm bu filmi izlemenizi öneriyorum.

Teyzem, 9, Nar, Hayallerim Aşkım ve Sen, Ses, vs. Ümit Ünal'ın filmografisinde bir tane boş film yok. "Sofra Sırları" nı izleyememiştim, sırada o var. Sadece Teyzem filmini çektiği için bile sinema tarihinin baş köşesinde yerini alacak elbette. Atıf Yılmaz jenerasyonunun izini süren, işinin erbabı, yetenekli bir sanatçı Ümit Ünal. Dört kitap yazdığını bugün öğrendim, hiçbirini okumamış olmaktan dolayı üzüntü duydum. Ev işlerinden fırsat bulursam en kısa zamanda en azından birini okumayı hedefledim. 

* Filme dair görüşlerim mecburi spoiler içerebilir, keyfiniz kaçmasın!

İki kadının Büyükada'da başlayan gençlik aşkı yirmi yıl sonra kaldığı yerden devam edebilir mi? Kalp üzerine su dökünce küllenmiyor ki, dumanı tütmeye devam ediyor. Ada'nın dik yokuşları iki kadının dimdik duran aşkına dayanamıyor. Yine de, bu denli reddeden, çekinen bir kadının, ısrarcı diğer kadın tarafından kolayca ikna edilip, ilişkiye yeniden fütursuzca başlaması inandırıcılığı zaman zaman zedeliyor. Aşk betimlemeleriyle dolu mektuplar bile bu cesareti vermez hiçbir kadına. Sevgilisini görmeye karar veren Eren'e yirmi yıl niye bekledin demez mi Reyhan? Diyor tabii, kim olsa der. Baskıcı babanın ölmesi mi gerekiyordu aşkının peşine düşmek için! Son sahneye kadar beni ikna etmeyen aşk teması, filmin falsolu detayı. Bir diğer falso da, onca kitap okuyan, hayat eğitiminden yıldızlı pekiyi almış bir kadının büyücülerden medet umması. Kahve falı değil, iskambil kağıdına bakmak değil, basbayağı mahalle büyücülerine "bağlama" büyüsü yaptırmış. Büyünün yerine ulaşmasını uzun uzun izliyoruz, ters ışıklarla peş peşe nefis akıyor sahneler; oyuncular bir duvar üstünde oturuyor, el ele koşturuyor, aşklarını yad ediyor. Peki ya büyü! Büyü, tuhaf bir şekilde sonlanıyor! 

Gençlik yıllarında birbirlerine delice aşık olan Eren (Ece Dizdar), Reyhan (Selen Uçer); biri bakan, diğeri bahçıvanın kızı. Zalim, zengin babanın güçlü elleri devreye giriyor, kızları birbirinden ayırıyor. Tipik bir " zengin oğlan fakir kız " klişesi gibi görünse de, iyi yazılmış güçlü karakterler sayesinde klişeleri teğet geçmiş. Düşük bütçeli, az kadrolu, tek mekan kullanılması, filmin pandemi şartlarında çekildiğini düşündürüyor, ama öyle değil, 2019 yılında gösterime girmiş. Ada'nın doğal güzelliği eşliğinde, dik yokuşlarına teslim olmadan, tık nefes kalmadan döktürmüş oyuncular. Özellikle Selen Uçer, avantajlı yazılmış rolünün hakkını vererek, bir bu damlası gibi tertemiz oynamış. Antalya Film Festivalinden "En İyi Kadın Oyuncu" ödülünü alması şans eseri olmamış. Yalnızlıktan zombi teorileri kurgulayan Emrah Kolukısa, büyücü rolünde Ayşenil Şamlıoğlu, iki karakter arasında gelişip büyüyen, sanki başka bir oyuncuya yer yokmuş gibi düşündüren filmin iki sürpriz oyuncusu olarak alkışı hak eden oyun çıkarmışlar. 

İzlediğimiz aşk hikayesi, kadın erkek arasında yaşansaydı bu kadar ilgi çekici olur muydu? İşte ondan emin olamadım!

İki kadın birbirine aşık olamaz mı? Kim söylemiş, kim engel olabilir? İki yaprak da birbirine aşık oluyordur belki, nereden biliyoruz? Yapraklar da canlı birer organizma, aşık olma ihtimalleri yüksek, aşklarını anlasak o iki yaprağı da söküp atacak mıyız güçlü ellerimizle? Aşkın neden sadece kadın erkek arasında yaşandığını düşünüyoruz, var mı sağlam bir veri elimizde? Aşk işte, en mantıksız şeylerin bile anlam kazandığı ruh hali, kadın erkek, herkes yaşayabilir, cinsiyetsiz bir şey aşk.

Sağlam temele dayalı, hikayesi güçlü, inandırıcı diyalogların olduğu bu tarz filmler, oyunlar daha çok yapılmalı. 

Ümit Ünal, Glasgow'dan acilen dönsün, hemen yeni bir film çeksin.

                                   Yönetmen: Ümit Ünal