" ACI ÇEKTİRDİĞİNİZ BÜTÜN KIZKARDEŞLERİMİZ HESAP SORMAK İÇİN DÖNDÜ."

 

                                                 


                                             


                                   Zoom - Canlı oyun

                                   Prodüksiyon- Biteatral

                                   Performans - Ayşe Lebriz Berkem

                                   Dekor- Kostüm Tasarım- Zeynep Erdem

                                   Müzik - Erkan Yalçınkaya


                                   HİKAYELERİMİZ...

Kimin hikayesi? Bütün kadınların, kadın hikayesi duymak isteyenlerin, hepimizin.

Ayşe Lebriz Berkem, hikaye anlatıcısı. Dün sahnede anlatıyordu hikayelerini, günün koşulları gereği, şimdi de Zoomda anlatıyor. Dinleyene her yer tiyatro.

Tuhaf! Alıştım galiba! Oysa alışmak istemiyorum! Tiyatro izlemeden de duramıyorum, alışmakla reddetmek arası bir duyguyla izliyorum. Bu karanlık dönemi sanatsız geçirmek zor geliyor, tuhaf bir ruh haliyle ekrana bakıyor, oyuncunun hikayesine dalıyorum. Bazen yarım kalıyor hevesim, çıkıyorum ekrandan, bazen sonuna kadar ilgiyle izliyorum. İlgiyle izlediğim oyunları yazıyorum, yazarken boşlukları dolduruyorum. 

Pandemi başlamadan önce seyrettiğim son oyunlardan biri Ayşe'nin oynadığı "Bir Delinin Güncesi" oyunuydu. Rastlantı bu ya, digitalde izlediğim ilk oyun da Ayşe'nin oyunu oldu. Sanki kaldığım yerden devam ediyormuşum gibi. Sanki zaman donmuş, ben o gecede kalmışım gibi. Sanki tiyatrodan çıkıp eve gelmişim, oyunu bir kez daha kurguluyormuşum gibi. Aslı Erdoğan'ın satırlarından Duygu Asena'nın sözcüklerine savrulmuşum gibi sanki.

Sahnede ya da digitalde, ezilen kadınların sesi olmuş oyuncu, bize onların hikayesini anlatıyor. O bir "oyun kurucu", "oyuncu insan". Yer ve mekanın önemi yok, kadınların sesi her yerden duyulacak.

Başlasın o halde "hikayelerimiz"

İbrahim Ulutaş'ın sunumuyla açılıyor perde. Evet, olamaz mı, ben perdenin açıldığını hayal ediyorum. Ölçüsüz, hesapsız, kendinden beklediği gibi, samimiyetle, yaptığı işin tekniğine uygun oynuyor.

1.Hikaye-   Ayfer Tunç "Fehime" 

2.Hikaye-  Ayşe Lebriz Berkem "Gülfer" 

3.Hikaye-  Duygu Asena "Nur ya da Yalan"

4.Hikaye- Süreyya Karacabey "Kadın Savaşı Baladı"

Hikayeleri ben anlatmayayım, siz izleyin istiyorum. Artık her şey çok kolay, bir tıkla bilet alıyorsunuz, zamanı gelince linki tıklıyorsunuz, bir bakıyorsunuz oyuncu karşınızda. Trafik yok, kalabalığı yara yara, nefes nefese tiyatroya yetişmek derdi yok, aç karnınızı  doyurmak derdi yok, mutfak yanı başınızda, kahve elinizin altında. Zor değil, hiç zor değil! Ah, keşke zor olsa, keşke tiyatro olsa diyor musunuz benim gibi. Diyoruz, özlemle o günleri bekliyoruz. İnsanlık testinin uzadığını hissediyoruz, uzadıkça bunalıyoruz. O halde tıklayalım, izleyelim; yeter ki hikaye anlatmaktan vazgeçmesin birileri. 

Toplumsal cinsiyet eşitsizliğin bariz bir şekilde yaşandığı, kadın cinayetlerinin ardı arkasının kesilmediği, taciz ve tecavüzlerin bitmediği bu dipsiz çukur çağında, yeter ki birileri kadınların sesi olsun. Biz o sesi her yerde dinleriz. Digital dünyada duyarız, sahnede duyarız, komşu evden duyarız, yedi düvel öteden duyarız. 

İyi ki Ayşe Lebriz Berkem gibi oyuncular var, iyi ki bize hikaye anlatmaktan vazgeçmiyorlar, iyi ki hayata bağlanmamıza sebep oluyorlar. Bize de onları yalnız bırakmamak düşüyor. 

Oyun 16 Mayıs Saat: 18.00 de, hem de canlı, Zoom da. 

Biletler👇

mobilet.com 


                               

                                    

                                   Ayşe Lebriz Berkem


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

"Sanatsız kalan bir milletin hayat damarlarından biri kopmuş demektir." M. Kemal Atatürk

Resim
  GÖZÜNÜ AÇ! "Bir suça göz yuman ikincisini davet eder." Dün ve bugün göz yumduklarımız, bugün bize göz açtırmayanlardır. Gözümüzü açacağız, suça ortak olmayacağız. Sanat damarımızı koparmalarına izin vermeyeceğiz. Sanata ihtiyacımız var; müziğin sesini duymak istiyoruz, oyun oynamak istiyoruz, tiyatroya gitmek istiyoruz, sinema perdesinin açılmasını bekliyoruz. Hayatımızdaki körelmeyi sanatla aşmak istiyoruz. Bozulan psikolojimizi ancak sanatla iyileştirebiliriz, buna şiddetle ihtiyacımız var.  Sanatın susturulmuş olmasının altında yatan nedenin ideolojik olduğunu düşünüyorum. Seküler yaşam tarzına düşman olanlar sanata da düşman; bu suskunluk işlerine geliyor, bilerek isteyerek susturmaya devam ediyorlar. Göz yummak olmaz, diz üstü durmayacağız, aksine ayaklarımızın üstünde esaslı bir şekilde dikilip sesimizi yükselteceğiz.  Nerede olursam olayım, konumum, durumum ne olursa olsun, haksız bir tokadın acısını yüzümde hissetmiyorsam insanlık dersinden sınıfta kalmış olurum...
Devamı
Resim
  "ERTEYE KALAN ARKAYA KALIR" Yazmayı erteledikçe arkada kaldım. Çok arkada, epey arkada. Düştüm, kalktım, çalıştım, yoruldum, üşendim, haydan geldim huya gittim. Hayat aktı geçti. Keşke, yurttan sesler kadınlar korosu gibi şen şakrak aksaydı, pek öyle olmadı. Daha çok, halay başı Mahmut Tuncer'in kliplerine benziyordu hayat; karmakarışık. Mahmut Tuncer'in Ankara türküsünü bilir misiniz? Ankara'da deniz baş roldedir, araba Çorum plakalıdır, üzerine giydiği polis üniformasında İstanbul yazar. Melih Gökçek'ten sonra Ankara'ya yapılan en büyük zulüm bu kliptir.😋 Dobarladım, karışıklığı kırışıklığı düzelttim, düzenledim. Ellerimi ovuşturdum, tırnaklarımı cilaladım, üzerimdeki miskinliği attım, yazmaya koyuldum. Seni iplemeyen, olduğu yerde beklemeyen hayatın peşinden mecbur koşacaksın. Kaçıp gitmesine izin vermeden yakalayacaksın. Hayatın acayip bir döngüsü var, elini uzatınca yakalayacağını hissediyorsun. O zaman uzat elini, yakala. Böyle blogculuk mu olur! ...
Devamı

"Gel sen ne çektiğimi bir de bana sor.."

Resim
           EROL EVGİN konserinde ağlamak! Yıl 2021, günlerden 6 Ağustos, saatler 21.30 u gösteriyor. Şehir İstanbul, olay yeri Harbiye Açık Hava Tiyatrosu. Morale ihtiyacın var, düşünme, git Erol Evgin konserine. Şarkılar bizi söyler, şarkılar ilaçtır, şimdi daha çok ihtiyacın var şarkılara diyor iç sesim. İç sesim bu sıralar bana çok şey söylüyor! Sessiz, sakin bekliyor seyirci, her zamanki gibi değil tiyatro, tuhaf bir hüzün var havada. Seyirci az mı çok mu, belli değil. Hani kalabalık gibi gözüküyor, ama değil. Bir boş bir dolu koltuklardan mı öyle gözüküyor? Hayatımız da tıpkı o koltuklar gibi bir dolu bir boş! Kimse yanındakiyle konuşmuyor, insanlar boş gözlerle sahneye bakıyor, yıllardır seyirciyi büyüleyen şatafat kalmamış sanki Harbiye Açık Hava Tiyatrosunda. Barkovizyonda dönen digital roman okumaları kimsenin ilgisini çekmiyor, bir an önce Erol Evgin'in sahneye çıkması bekleniyor. Islak mendillerle koltuklar siliniyor, keskin bir kolonya kokusu du...
Devamı